گزیر

دربارهٔ من:

• 
• مرا بیشتر بشناسید!

آخرین نظردهندگان:

• Anonymous دربارهٔ تماشای ریحان
• لیام دربارهٔ ‎@hrmoh
• سمانه ، م دربارهٔ ‎@hrmoh
• M دربارهٔ شرح یک تجربه: سیانوژن روی گوشی LG Optimus 4X
• مسعود دربارهٔ ‎@hrmoh

مشترک شوید:

ایمیل خود را در جعبهٔ زیر وارد کنید و دکمهٔ اشتراک را بزنید.

جستجو:

ناظم، شاعر و یک شعر

۸۵/۰۶/۰۲

فکر می‌کنم این اعتقادی که شعر (منظوم) فارسی را یک محصول مصنوعی و حاصل به هم بافتن و در کنار هم گذاشتن زوری (و نه الهام‌آمیز) کلمات می‌داند تا حدود زیادی برای شاعران تازه‌کار درست باشد (اول کلمات هم‌قافیه را روی کاغذ ردیف می‌کنند و بعد جملاتی هموزن می‌سازند که آخرشان به آن کلمات ختم شود!)، کما این که بسیاری از شاعران نامی ما (منظور آنهایی است که فقط ادبیاتیها اسمشان را زیاد می‌شنوند) نیز در همین سطح باقی مانده‌اند. اما اعتقاد دارم که این قاعده نمی‌تواند زیاد شامل نمونه‌های برجسته‌ی شعر فارسی همانند آثار حافظ شود. چرا که هر چند آغاز کار این شاعران هم با شعربافی به همان سبک شاعران تازه‌کار شروع شده اما تکرار و افزایش مهارتهای آنها باعث شده که به مرور نیاز به فرایند تصنعی منظوم کردن کلام برای آنها به کمک مهارتهای ذهنیشان کاهش یابد، به این معنی که آنها به مرور توانسته‌اند این مهارت را پیدا کنند که فکر شاعرانه را بدون زحمت به شکل نظم قانونمند و مقفی بیان کنند و در این راه غزل با توجه به این که محدودیتی درباره‌ی ارتباط معنایی بین ابیات آن برایش قائل نبودند بیشتر مورد استقبال این دسته از شاعران واقعی قرار گرفته است.

تقریباً بی‌ارتباط با این مقدمه، غزل زیر از شاعران انقلاب را در یکی از شماره‌های قدیمی مجله‌ی شعر دیده‌ام و از آنجا که احتمالاً به زودی پوسیدگی کاغذ کاهی آن مجله کارش را خواهد ساخت و مجبور خواهم شد -ناامیدانه- مثل این یکی به روشهای نامتعارف دنبالش بگردم تصمیم گرفتم جایی این شعر مورد علاقه‌ام را نگه دارم. و چه جایی بهتر از اینجا؟! شاعر این شعر علیرضا دهرویه است:

اندوه

برای شهید حسین دهرویه و همه‌ی شهدا