گزیر

باور نداشتم که گل آرزوی من

با دست نازنین تو بر خاک اوفتد

با این همه هنوز به جان می‌پرستمت

بالله اگر که عشق چنین پاک اوفتد

می‌بینمت هنوز به دیدار ِ واپسین:

گریان درآمدی که «فریدون! خدا نخواست!»

-غافل که من به جز تو خدایی نداشتم!-

اما دریغ و درد! نگفتی، چرا نخواست؟!

بیچاره «دل»، خطای تو در چشم او نکوست!

گوید به من: «هر آنچه که او کرد، خوب کرد!»

فردای ما نیامد و خورشید آرزو

تنها سپیده‌ای زد و آنگه غروب کرد

بر گور عشق خویش شباهنگ ماتمم!

دانی چرا نوای عزا سر نمی‌کنم؟

تو صحبت محبت من باورت نبود

من ترک دوستی ز تو باور نمی‌کنم

پاداش آن صفای خدایی که در تو بود

این واپسین ترانه تو را یادگار باد

مانــَد به سینه‌ام غم ِ تو یادگار ِ تو

هر گز غمت مباد و خدا با تو یار باد

دیگر ز پا فتاده‌ام ای ساقی اجل

جان تشنه‌ام بریز به جانم شراب را

ای آخرین پناه من آغوش باز کن

تا ننگرم پس از رخ او آفتاب را