شعر طنزی از مرحوم استاد
ابوتراب جلی
(اصلاح!)
بهر اصلاح صورت وســـر خویش رفتـــــــــه بودم دکـــــــان سلمانی
چشم بـد دور ، دکّه ای دیــــــــــدم از سیاهــــــی چو شام ظلمـــــانی
سقف دکّـــــان به حـــــال افتـــادن در ودیــــــــــوار ، رو بـــه ویرانی
عکسهــــــا بود هر سو آویـــزان همـــــــه در حـــــــال نیمه پنها نی
یکطرف عکس مجلس مختــــــار یک طـــرف عکس مسلم وهانی
یک طرف عکس رستم دستـــــان یکســــــــــــــــو افراسیاب تورانی
یکطرف عکس حضــــرت بلقیس روی قالیچـــــــــــــــه ی سلیمـانی
دو ســـه تن مشتری در آن حفره مجتمع گشته همچـــــــــــو زندانی
پیرمردی گرفتــــه تیــــغ به دست همچــــــــــو جلّاد عهــــــد ساسانی
نوبت مــــــن رسیــــــد وبنشستم زیر دستش به صــــــــــد پریشانی
لنگی انداخت دور گــــردن مــــن چون رسن بر گلــــــوی یک جانی
دیدم آیینه ای مقابــــــــــل خویش قاب آیینه بـــــــــــــــود سیمــــــانی
اندر آیینه عکــــــــس خــود دیدم خارج از شکـــــل و وضع انسانی
چشمهـــا چپ ، دهان کج وکوله چهره چون گیـــــــــوه ی سینجـانی
گفت : برگو سرت چه فــرم زنم؟ بابلی، آملی ، خراســــــــــــــــانی
جوشقــانی ، ابر قــویی ، رشتی کهبدی ، بن سعـــــودی ، آلمــــانی
گفتمش: هرچه میل سر کاراست هـــــــــــــر طریقی صلاح می دانی
گفت: شغل تو چیست؟ گفتم: من شاعــــرم ، شهــــــره در سخندانی
گفت : آری همین هنرکافی است از برای نـــــــــــــــــــــــژاد ایرانی!
دست بر شانه برد وشد مشغــول در ســـــــــــر من به شانه گردانی
چنـــــــــد مویی که داشتم بر سر همــــــــــــه را ریخت روی پیشانی
گفت : این فــــــــرم بوده از اوّل ســــــــــــــــــــر میرزا حبیب قاآنی!
پس ازآن زد به سمت چپ مویم گفت : این هــــم کلیم کاشــــــانی!
به سوی راست بـــرد و بــا خنده گفت: این است فرم خاقــــــــــانی!
پس به بالا کشــاند مویم وگفت: بارک الله عبیـــــــــــد زاکــــــــانی!
بعد ازآن ریخت جملـه را در هــم گفت : این هـــــــم حسینقلیخانی!
تیــغ را بر گرفت ومشتی مــوی از ســـــــــر من بزد بـــــه آســا نی
گفت: حقّــــا که شد قیافه ی تــو عینهــــــــو چون رجال روحــــــانی
روز آدینه ســـــــــــــر تراشیدن مستحب است در مسلمــــــــــــــانی
الغــــــــــرض تا به خود بجنبیدم رفت مـــــویم به عــــــــــــــالم فانی
ســرم از زیر تیــــــغ او در رفت پاک وپاکیزه صاف ونـــــــــــورانی...!
(هفته نامه ی توفیق- شماره ۲۸ - ۶ آبان ۱۳۳۸)