Category: نوشته‌های پراکنده

در آستانه‌ی یک گذار کوچک و یا شاید بزرگ هستم، تازه از خانه برگشته‌ام، کلی عکس از در و دیوار و دار و درخت گرفته‌ام که به زودی تعدادی را انتخاب می‌کنم و روی حساب فلیکرم می‌گذارم.

۱

حسش هست که یک چیزی اینجا بنویسم! اما خوب موضوع خاصی مد نظرم نیست. لذا پیش می‌رویم ببینیم به کجا می‌رسیم!

۲

الان داشتم این مقاله را نگاه می‌کردم. چند وقت پیش همین صفحه را دیده بودم و نشانه‌گذاری کرده بودم تا بخوانمش. اما …! الان هم به قصد خواندن نیامده‌ام. از طریق وبلاگی که به آن لینک داده، گذرم دوباره به اینجا افتاده. موضوع مقاله مربوط به طراحی وب است و قانونی به اسم قانون فیت که در تعیین میزان دسترسی‌پذیری عناصر دیداری صفحات وب کاربرد دارد گویا. یادم باشد بعداً بخوانمش! منظور: داشتم نظرات پای نوشته را نگاه می‌کردم. شما هم ببینید، بد نیست:

ایده‌ی جالبی است: نظرات در دو ستون و در چند رنگ مختلف چیده شده‌اند.

۳

از ریاضی خوشتان می‌آید؟ دوست دارید یادی از درس و مدرسه و ریاضی بکنید (می‌دانم که احتمالاً بیشتر خواننده‌های اینجا هنوز درگیر درس و مدرسه هستند، اما خوب می‌دانید که؟! : کافر (؟!) همه را به کیش خود پندارد!). چند وقتی است که من مشترک این وبلاگ شده‌ام. حقیقتش نه برای این که بخوانم! فقط به خاطر این که ببینم! آخر می‌دانید طرف -صاحب سایت، که تا آنجا که در ذهن دارم هندی است- آدمی است که پشتکار عجیبی در نوشتن مطلب و همینطور تهیه تصاویر و گرافهای مرتبط با آن دارد. در انتخاب رنگ هم خوش‌سلیقه است. مثلاً این مطلبش را ببینید که در آن توضیح داده چطور می‌شود با کمک قضیه‌ی فیثاغورث هر فاصله‌ای را اندازه گرفت. یا این مطلب را که باز در مورد قضیه‌ی فیثاغورث است و یا این را که در مورد اعداد موهومی است. البته مطالب غیرریاضی هم دارد، توی نوشته‌ها هم غلطهای علمی دارد که معمولاً در نظرات به آن اشاره شده و آنها را تصحیح کرده، اما خوب به نظر من که جالب است. گفتم شاید برای شما هم جالب باشد. راستی اسم جالبی هم برای دامنه‌ی سایتش انتخاب کرده: betterexplained!

۱) گاهی به روزهایی فکر می‌کنم که ضرورت آموزش خط و الفبا از بین رفته باشد. کامپیوترها روز به روز به این نقطه نزدیک می‌شوند که به طور کامل امکان کنترل سیستمهای هوشمند را به کمک صدا و ابزارهای طبیعی فراهم آورند و همچنین داده‌های خروجیشان را در قالب همین سیستمهای طبیعی ارائه دهند. این امر می‌تواند به مرور باعث شود خط و نویسش یک ضرورت برای امکان استفاده از این سیستمها نباشد. در نهایت روزی را می‌توان تصور کرد که «سواد» مطلقاً معنای توانایی تفسیر خطوط و الفبا را نمی‌دهد و در کل شامل تواناییهایی است که امکان کنترل سیستمهای هوشمند را فراهم می‌آورد.

۲) گاهی روزهایی را تصور می‌کنم که همسایه‌ی خانه به خانه‌ی ما دیگر ضرورتاً هموطن ما نیست. خطوط ارتباطی اینترنت شاید بتواند بستری برای ایجاد ملتهای مجازی باشد که بدون وابستگی یا با وابستگی کم به مرزهای جغرافیایی، مرزهای انسانی‌تری را بر اساس عقاید، سلیقه‌ها و مشترکات فرهنگی نوین ایجاد می‌کنند.

۳) خیالبافی آخری فکر نمی‌کنم خیلی دور باشد که به حقیقت بپیوندد. شاید حتی گونه‌های آزمایشی آن هم تولید شده باشد: گاهی به ماشینهای ترجمه‌ی همزمان فکر می‌کنم. ساده‌ترین شکل قابل تصور این ماشینها یک هدفون به همراه یک میکروفن است که کاربر با استفاده از آن از دانستن زبان مخاطب برای ارتباط با او بی‌نیاز می‌شود. اجزای عمده‌ی چنین سیستمی در حال حاضر تولید شده‌اند، هر چند تواناییهای آنها محدود است. این اجزا عبارتند از سیستمهای تبدیل گفتار به متن (برای زبان گوینده)، سیستمهای ترجمه‌ی خودکار (تبدیل متن زبان مبدأ به متن زبان مقصد) و سیستمهای تبدیل متن به گفتار (برای رساندن ترجمه‌ی پیام مبدأ به مخاطب).

این شکل را ببینید:

می‌گویند خانه‌ی A با خانه‌ی B همرنگ است! شما باورتان می‌شود؟

من هم باورم نمی‌شد (الان هم هنوز خیلی باورم نشده 😉 )! به هر حال تصمیم گرفتم درستی این گفته را آزمایش کنم. یک راهش این است که برویم توی فتوشاپ و با کمک ابزار قطره‌چکان (رنگ‌یاب) رنگ این دو تا خانه را با هم مقایسه کنیم و یا از نرم‌افزارهای رنگ‌یاب مثل اینها استفاده کنیم. راه دیگرش هم که یک کمی باحال‌تر است این است که در این صفحه آن دو تا مستطیل موازی! را با موس بگیریم بکشیم روی عکس مزبور طوری که هر دو خانه را قطع کند.

در هر صورت ثابت می‌شود که رنگ این دو تا خانه واقعاً یکی است! علت این پدیده را اینجا نوشته، شاید اگر حال داشتم بخوانم و ترجمه‌اش کنم. اگر یکی هم زحمت این کار را بکشد که خیلی حال داده! در هر حال لینک این عکس را از دلیشس ملت پیدا کردم.

بیشتر به شروع یک فیلم علمی-تخیلی می‌ماند. فیلم روز بعد از فردا را دیده‌اید؟ ذوب شدن یخهای قطب جنوب و …؟ این هم یک چیزی شبیه به همان است: اولین نشانه‌های این پدیده عجیب در پاییز گذشته مشاهده شد و آخرین خبرها حاکی از آن است که پدیده‌ی ناپدید شدن ناگهانی زنبورهای گرده‌افشان که وقوع آن برای اولین بار در آمریکا گزارش شد و سپس در کشورهای غیرجزیره‌ای اروپا نیز نمود یافت دامان جزیره‌ی بریتانیا را نیز گرفته است.

از آلبرت انیشتین نقل می‌کنند که گفته اگر زنبورها منقرض شوند نسل بشر در ظرف چهار سال از بین می‌رود! این ادعا چندان بی‌پایه نیست. گرده‌افشانی زنبورها نقش مهمی در باروری گیاهان دارد و بدون وجود آنها ما بسیاری از منابع غذایی خود را از دست خواهیم داد. در طی پدیده‌ای موسوم به Colony Collapse Disorder که به صورت خلاصه CCD خوانده می‌شود زنبورهای یک کندو به صورت ناگهانی ناپدید می‌شوند و در کندو تنها ملکه، زنبورهای نوزاد و تعداد کمی زنبور کارگر نابالغ باقی می‌ماند. زنبورهای ناپدید شده دیگر هرگز دیده نمی‌شوند اما حدس زده می‌شود که آنها دور از خانه و در عزلت می‌میرند. زنبورداران ایالات مختلف آمریکا از پاییز گذشته تا کنون وقوع این پدیده را به صورت مکرر گزارش کرده‌اند، به طوری که تخمین زده می‌شود از آن زمان تا کنون زنبورداران ایالات غربی آمریکا ۶۰ درصد و زنبورداران ایالات شرقی ۷۰ درصد زنبورهای خود را به علت وقوع این پدیده از دست داده باشند. اما علت این اپیدمی چیست؟

حدسهای مختلفی در مورد علت این پدیده زده شده: انگلها، آفت‌کشها، پدیده‌ی گرم شدن کره‌ی زمین و محصولات کشاورزی تولید شده به شیوه‌ی دستکاری ژنتیکی از جمله‌ی متهمین به شمار می‌آیند که اتهام هیچکدام ثابت نشده. محققان آلمانی که سالها قبل ثابت کرده‌اند که رفتار زنبورها در نزدیکی کابلهای انتقال برق تغییر می‌کند، اخیراً در مطالعه‌ی جدیدی در دانشگاه لندو مشاهده کرده‌اند که زنبورهای عسل وقتی گوشیهای موبایل در نزدیکی کندوهایشان قرار داده شود از بازگشت به آن امتناع می‌کنند. محققان این دانشگاه اعتقاد دارند که این می‌تواند عامل پدیده‌ی عجیب اخیر را مشخص کند: گوشیهای موبایل!

گفته می‌شود گوشیهای موبایل می‌توانند باعث بروز امراضی همچون سرطان گردند، هرچند اثبات این ادعا نیازمند زمان بیشتری است و حتی در میان محققان مخالفانی نیز دارد. برخی آمارهای اخیر نشانگر ارتباطهایی معنی‌دار میان استفاده‌ی طولانی مدت گوشیهای موبایل و آمار ابتلا به تومورهای مغزی و برخی ناهنجاریهای دیگر است. امری که می‌تواند باعث شود مجبور شویم در میزان استفاده از این ابزارهای دوست داشتنی تجدید نظر کنیم و برای حفظ سلامتی خودمان تمهیدات خاصی در قبال آنها اتخاذ کنیم.

آنچه خواندید گزیده‌ای بود از این مقاله‌ی ایندیپندنت که طی دلیشس‌گردی پیدایش کردم. پیشنهاد می‌کنم اصل مقاله را هم -که حاوی نکات دیگریست- بخوانید.

تصورش را بکنید که با هر حرکت موس صدای هارد کامپیوترتان بلند شود، فایرفاکستان حدود یک دقیقه طول بکشد تا بالا بیاید، کامپیوترتان چیزی حدود دو دقیقه طول بکشد تا به اینترنت وصل شود و یا ارتباطش قطع شود و تازه بعضی وقتها وسط اینترنت بازی یادش بیفتد که حافظه کم دارد و مشغول افزایش حافظه مجازی شود و بالکل از کار بیفتد! خوب! من الان اوضاعم اینطوری است: این چند روزه‌ی عید را دور از کامپیوتر اصلیم و با یک کامپیوتر زغالی پنتیوم II (با شصت و چهار مگ رم و کارت گرافیک با رم چهار مگابایتی) که تازه فن پاورش کار نمی‌کند (در واقع با توجه به تلاش نافرجام من برای راه‌اندازی مجدد آن این یک مورد را اصلاً ندارد!) و ویندوز دوهزارش کلی طول می‌کشد بالا بیاید سر می‌کنم. البته از بی‌کامپیوتری بهتر است و کارم را راه می‌اندازد. مخصوصاً این که کامپیوتر اصلیم را روشن گذاشته‌ام (تا اینترنتش هدر نرود!) و هر روز برای اطمینان از قطع نبودن اتصال ADSL و همچنین مدیریت داونلودهایش با pcAnywhere اوضاعش را چک می‌کنم.

یک اتفاق دیگر هم دیشب افتاد و آن از کار افتادن موس کامپیوترم بود. خوب! این سومین موس اسکرولی است که برای این کامپیوتر خریده‌ام و فکر نمی‌کنم دیگر حتی یک خرج دو هزار تومانی هم برای این قابلمه منطقی باشد. خوشبختانه دانگل بلوتوثم را همراهم آورده‌ام و فعلاً از موبایلم به عنوان موس استفاده می‌کنم. ناوبریش یک کمی سخت است ولی از بی‌موسی بهتر است!