همیرضا

امروز چهارشنبه هشتم فروردین است و این مطلب را برای اولین فرصتی که مشکل پیش آمده برای وبلاگم حل شود می‌نویسم. داشتم سعی می‌کردم مشکل دیگری را که پس از ارتقای وردپرس (سیستم مدیریت محتوای وبلاگی که من از آن استفاده می‌کنم) برای وبلاگم پیش آمده بود (و البته حدس می‌زنم مربوط به ارتقا نباشد: چون بلافاصله بعد از ارتقا اتفاق نیفتاده بود و روی وردپرسی که به صورت محلی روی کامپیوتر خودم نصب کرده بودم هم پیش نیامده بود) یک جوری حل کنم. قالب وبلاگم را کمی ویرایش کردم و فایل جایگزین را آپلود کردم، آمدم نتیجه را ببینم که … بعله! مشخص شد که پهنای باند این ماهم از حد مجازش (دو گیگابایت) گذشته و وبلاگم احتمالاً تا یکشنبه‌ی هفته‌ی آینده (که اول ماه جدید میلادی است) در دسترس نخواهد بود (برای آنها که با اصطلاح «پهنای باند» و حد مجاز آن آشنایی ندارند: معمولاً بسته‌های میزبانی وب حد مجاز پهنای باند دارند، پهنای باند از جمع اندازه‌ی فایلهایی که لازم است از کامپیوتر میزبان به کامپیوتر بازدیدکننده منتقل شود محاسبه می‌شود. عکسها و فایلهای قابل داونلود می‌توانند باعث افزایش شدید مصرف پهنای باند و نزدیک شدن آن به حد مجازش شوند. در صورت گذشتن پهنای باند یک سایت از حد مجازش معمولاً آن سایت تا مدتی در دسترس نخواهد بود، مگر آن که با پرداخت هزینه‌های لازم این مسأله حل شود.).

البته این اتفاق تا حدودی قابل پیش‌بینی بود. معمولاً ماههای پیش میزان مصرف پهنای باندم روند تصاعدی داشت و هر ماه بیش از ماه پیش به حد مجازش نزدیک‌تر می‌شد. وقتی هم که حدود اواخر بهمن‌ماه می‌بایست قرارداد میزبانیم را تمدید کنم این مسأله را در نظر داشتم و در فکر این بودم که بسته‌ی میزبانیی با امکانات بیشتر و محدودیت کمتر خریداری کنم اما این کار را نکردم. دلیل عمده‌اش در کنار خساستی که بد جور یقه‌ام را گرفته بود 😉 این بود که احتمال می‌دادم (و می‌دهم) که مشکل محدودیت پهنای باندم به طریق دیگری حل شود. در واقع فکر کردم اگر مجریان طرح ساماندهی در اجرای طرحشان مصمم باشند باید تمام سایتها و وبلاگهای دارای امکانات میزبانی مستقل را که قصد ندارند ساماندهی شوند مسدود کنند و این می‌تواند تا حدودی (البته به طور موقت) مشکلات محدودیت پهنای باند این سایتها را حل کند ;).

چند وقتی است که دارم از این افزونه‌ی DivShare برای وردپرس استفاده می‌کنم و این می‌تواند باعث شود مشکل محدودیت پهنای باندم تشدید نشود (چون کمک می‌کند به راحتی برای میزبانی عکسها از یک سرویس رایگان -و نه از فضا و پهنای باند خودم- استفاده کنم و به این ترتیب مثل این چند وقت اخیر با خیال راحت حسابی دست و دل بازی کنم و عکس‌آلود 😉 شوم). خصوصاً این که قالب وبلاگم (حداقل فعلاً) بسیار ساده و سبک است و فکر می‌کنم در آن از بیشتر از سه یا چهار عکس -آن هم با اندازه‌ی فایلهای بهینه- استفاده نشده باشد و به این ترتیب سهم آن در مصرف پهنای باند چیزی نزدیک به حداقل ممکن خواهد بود.

البته این یک جورهایی نوشداروی بعد از مرگ سهراب است چرا که عمده‌ی ترافیک وبلاگم از صفحات داخلی و قدیمی‌تر می‌آید (که عکسهایشان روی میزبان خودم قرار دارد). در واقع معمولاً دست کم هشتاد درصد بازدیدکنندگان روزانه‌ی اینجا بازدیدکنندگان گذری هستند که از موتورهای جستجو یا سایتهای دیگر به اینجا رسیده‌اند و با تعدادی نوشته‌ی قدیمی کار دارند (که نسبتاً پر عکس و در نتیجه پهنای باند طلب 😉 هستند). این مسأله باعث می‌شود که اگر طرح حمایتی ساماندهی 😉 به داد نرسد مجبور شوم سر کیسه را شل کنم و مشکلم را اساسی‌تر حل کنم. تا ببینیم چه پیش می‌آید.

هر چند شاید باید بیش از یک ماه دیگر سپری شود تا چرخه‌ی دوازده‌ماهه‌ی اول عمر اینجا کامل شود اما دوست دارم سال اول عمر اینجا را با آغاز سال جدید تمام شده بدانم. همان اول کار گفته‌ام که اینجا در ابتدا قرار نبود یک وبلاگ یا سایت شخصی باشد اما شد و به نظرم خوب هم شد که شد. شنیده‌اید به عکاسی می‌گویند هنر شکار لحظه‌ها؟، اینجا برای من یک چیزی شبیه عکاسی بوده!: شاید پیش از این سالهایی داشته‌ام که برایم به لحاظ کرده‌ها و یافته‌ها پربارتر بوده‌اند، اما به لحاظ «مانده» چیزی برایم باقی نگذاشته‌اند و همین باعث شده که آنها را از جمله‌ی بر باد داده‌ها به حساب آورم. اما از امسال هر چه که نداشته باشم یک چیزی شبیه یک دفتر نقاشی دوست داشتنی دارم که هر چند ممکن است چشم بالغ‌تر چند سال آینده‌ام آن را کودکانه و خنده‌آور ببیند اما دوستش خواهد داشت و به این که لحظه‌های عمرش را به بیهودگی نگذارنده به خود افتخار خواهد کرد (دلتنگی آخر سالی فکر کنم کار دستم داده، جمله‌بندیهایم شده عینهو قطعنامه‌ها 😉).

بگذریم! هدف اصلیم از این نوشته این بود که چند تا تشکر بکنم: اول از همه از آقای مانی منجمی به خاطر افزونه‌ی وردپرس فارسی: شاید عجیب به نظر برسد ولی حداقل من یکی فکر نمی‌کنم هیچ وقت راضی به آن می‌شدم که در وبلاگ فارسیم تاریخ غیر بومی ظاهر شود! البته این شاید بیشتر «وسواس» باشد اما فکر می‌کنم وسواسیهای دیگری هم مثل من وجود داشته باشند که تسهیل بومی‌نویسی و رفع مشکلات آن باعث شده راحت‌تر دست و دلشان به کار نوشتن برود و به همین لحاظ فکر می‌کنم تا حدود زیادی جامعه‌ی وب فارسی مدیون ایشان و دیگر کسانی است که با صرف وقت و هزینه (=«وقتی» که می‌توانست برای کارهای درآمدزا صرف شود، هزینه‌های شخصی برای انتشار دستاوردها و …) سکوهای نرم‌افزاری و سیستمهای مدیریت محتوا را بومی‌سازی کرده‌اند.

بعد از آن هم باید یاد و تشکری بکنم از نیما (CARPE DIEM) که بیشترین مشتریها را به در دکان من فرستاده 😉 (۸/۷۶ % از حدود ۴۴۰۰۰ بازدید که حدود ۸۷۰۰۰ صفحه را پوشش داده‌اند به روایت سرویس آمارگیری گوگل). از دوستانی که «پای ثابت» اینجا بودند، از آنها که نظراتشان به صورت مداوم یا گاه و بیگاه پای نوشته‌هایم می‌نشست و از دوستانی که به اینجا لینک دادند هم متشکرم. ممکن است با یکی دو اظهار نظر تند و نه چندان به‌جا موجبات دلگیری کسانی را نیز فراهم آورده باشم که امیدوارم خامی مرا ببخشند.

از آنجا که شاید فرصت مناسب‌تری پیدا نشود، همینجا سال نو و نوروز را به تمامی دوستان و آشنایان حقیقی و مجازی تبریک می‌گویم: سال نو مبارک!

پی‌نوشت

یک مورد خیلی مهم را یادم رفته بود ذکر کنم که الان (شنبه، چهارم فروردین) یادم افتاد، هر چند شاید این تشکرهای زبانی ارزشی برای تشکرشونده 😉 نداشته باشند (و در این مورد خاص شاید اصلاً تشکرشونده این تشکر را نبیند 😉 ) اما به هر حال به عنوان کمترین کاری که می‌تواند از دستم برآید کوتاهی در آن را جایز نمی‌بینم.

من پیش از این یکی دو مورد (دقیقاً دو مورد 😉 ) پیش آمده که با شرکتهای میزبانی وب سر و کار داشته‌ام. یک مورد که آنقدر افتضاح بوده که شایسته‌ی ذکر نام و لینک است (در بازبینی نهایی اسم و لینک این شرکت را قلم گرفتم) و دیگری هم علی‌رغم آن که از شرکتهای به‌نام و پرادعاست و معمولاً تبلیغات نصف یا یک چهارم صفحه‌ای تمام‌رنگیش را در اغلب مجلات و روزنامه‌های مرتبط با کامپیوتر می‌بینم خدماتش چنگی به دل نزده و علی‌رغم برخورد مناسب کارکنانش از لحاظ فنی -به قول معروف- چیزی بارشان نبوده.

من برای میزبانی اینجا (مثل تعداد زیادی از وبلاگها و سایتهای دیگر) از خدمات بر و بچه‌های پرشین تولز استفاده می‌کنم. با وجود آن که خرید من از این شرکت ارزان‌ترین بسته‌ی مبتنی بر لینوکس بوده (در اینجا می‌توانید فهرست بسته‌های میزبانی این شرکت را ببینید) ولی در طول یک سال استفاده از خدمات این شرکت تمامی درخواستها و در خیلی موارد نقهای بی‌دلیل من در اسرع وقت پاسخ داده شدند:

علاوه بر آن نمودار زیر نشان دهنده‌ی مجموع زمانهایی است که سایت من در طول صد و نود روز گذشته در دسترس نبوده (نمودار توسط سرویس Site 24×7 تهیه شده که قبلاً در مورد آن توضیح داده‌ام):

اگر با خدمات شرکتهای میزبانی وب آشنا باشید حتماً می‌دانید که این آمار (بیش از نود و نه درصد زمان در دسترس بودن) یک آمار ایده‌آل و جزء شعارهای تبلیغاتی خیلی از شرکتهای میزبانی وب است. این آمار را می‌توانید مقایسه کنید با آمارهای در دسترس نبودن چند روزه‌ی بسیاری از سایتهای میزبانی شده توسط شرکتهای پرمدعای میزبانی وب.

به هر حال به نوبه‌ی خودم و به عنوان یک مشتری خرده‌پا 😉 که فکر نمی‌کنم پرشین تولز در زمینه‌ی پاسخگویی و مشتری‌مداری برای من چیزی کمتر از یک مشتری دانه‌درشت وقت گذاشته باشد از این شرکت متشکرم و امیدوارم که بتوانند در زمینه‌ی کاری و تخصصیشان همواره در صف بهترینها باقی بمانند.